Aktualności

Z tysiącem myśli w głowie, z niepewnością doprawioną przerażeniem, z ogromną tęsknotą w sercu, pobiegła Maria Magdalena do Twego grobu. Rankiem, gdy było jeszcze ciemno. Kolana drżały ze strachu, lecz taka jest siła prawdziwej Miłości, której nawet lęk przed Żydami, nie był w stanie ukryć, powstrzymać czy zabić! I nagle szok, zdumienie, panika…kto odsunął tak ciężki kamień? Czyżby wykradli ciało? A może przenieśli w inne miejsce? Biegnie więc po Piotra i Jana…GRÓB OKAZAŁ SIĘ PUSTY! ZATEM, TY ŻYJESZ! Grób to ostatnie miejsce na świecie, gdzie można Cię szukać! Jesteśmy uczestnikami największego cudu w historii świata!

Podczas dzisiejszego ostatniego śniadania postawiłeś mi, jak niegdyś Piotrowi, tylko jedno pytanie: „Czy kochasz mnie?” (J 21, 17). O nic innego nie pytasz. Nie pytałeś Piotra, czy może postawi Ci bazylikę, czy będzie pisał listy do wiernych, czy będzie głosił piękne homilie. Pytasz tylko, albo aż o Miłość… Bo to ona nadaje sens wszelkim dziełom, których dokonujemy. I jak Szymon Piotr, prawie 2000 tysiące lat temu, w trakcie waszego wspólnego śniadania na brzegu Jeziora Tyberiadzkiego, tak ja dziś – cichutko i z przekonaniem, wyznaję: „Panie, Ty wszystko wiesz, Ty wiesz, że Cię kocham” (J 21, 17). 

Ta miłość nie pozwala mi milczeć! Chcę, jak Maria Magdalena, jako że z Twego polecenia stała się ona „Apostołką Apostołów”, głosić Ciebie Zmartwychwstałego wszędzie tam, gdzie mnie poślesz. Chcę nieść światło wiary, nadziei i miłości tam, gdzie panuje zwątpienie, beznadzieja i nienawiść! To jest moje zadanie! A Ty będziesz zawsze ze mną! I, choć dziś celebrujemy ostatnie nasze śniadanie, to dopiero wszystko się zaczyna! Ostatnie śniadanie, to „nowy początek”: „Nie bójcie się! Szukacie Jezusa z Nazaretu, ukrzyżowanego; powstał, nie ma Go tu” (Mk 16, 6)! I „poszła Maria Magdalena oznajmiając uczniom: «Widziałam Pana»” (J 20, 18). 

00_47

dr Magdalena Jóźwiak