W pięknie położonej miejscowości Bysławek, w powiecie tucholskim znajduje się klasztor pobenedyktyński, w stylu gotycko – romańskim.

Ciekawe są okoliczności założenia i dzieje jedynego klasztoru w Borach Tucholskich. W lutym 1596 roku panna Zofia Żalińska, córka Adama Żalińskiego z Krainy, sędziego tucholskiego, wstąpiła do nowicjatu Sióstr Benedyktynek w Chełmnie, gdzie ksienią była wówczas Magdalena Mortęska z Mortęgi, siostra sędziny Żalińskiej. Po sześciu latach pani Zofia wraz ze swoją siostrą Anną Witosławską przeznaczyły majętności Zbysławek (Bysławek), Trutnowo i Ninikowo (Minikowo) jako fundację dla klasztoru panieńskiego reguły Św. Benedykta.

Benedyktynki na stałe przybyły do Bysławka w 1603 roku. Z Zofią Żalińską
w dworze zamieszkało 11 sióstr: Anna Poradowska (przeorysza), Anna Kołakowska, Marianna Sapieżanka (kantorka), Zofia Dydyńska, Małgorzata Gostomska, Anna Nietarzkowska, Barbara Grocholska, Anna Chrościńska (postulantka), Anna Rojkówna (szafarka), Dorota z Poznania (zakrystianka), Anna Gracka (gospodyni). Podstawę uposażenia nowo powstałego klasztoru stanowiły dobra wniesione przez Zofię Żalińską, czyli Bysławek, Minikowo i Trutnowo. Pierwsze prace remontowo-budowlane przeprowadzono
w czasach życia Zofii Żalińskiej, jednak generalne roboty w 1607 roku realizowała jej następczyni Dorota Przepałkowska. Ostatecznie przebudowano dwór na klasztor, urządzono kościół, chór, spowiednicę i zakrystię. Pod kościołem przygotowano dwie piwnice, z których jedna pełniła rolę krypty dla zmarłych sióstr. Przy kościele powstała kaplica z ołtarzem Św. Walentego, dla panien świeckich, które uczyły się w klasztorze. Obok niej przygotowano pomieszczenie dla chorych sióstr. Wybudowano także dzwonnicę z miejscem dla dzwonów
i zegara. Powstał również cały szereg pomieszczeń gospodarczych.

Na początku XVIII wieku klasztor przeżywał kolejny okres intensywnych prac remontowych, które prowadzone były pod kierunkiem Elżbiety Białochowskiej.

Upadek klasztoru rozpoczął się po pierwszym rozbiorze Polski. Uposażenie w postaci Minikowa, Trutnowa, Wielonka, Olszowskiego młyna oraz wsi Łąkie benedyktynki utraciły bezpowrotnie. W 1786 roku rząd pruski wydzierżawił folwark benedyktynkom. Nie poprawiło to jednak w sposób wydatny kondycji finansowej klasztoru.

Na początku XIX wieku kondycja klasztoru pod wieloma względami nie była najlepsza. Rzeczywistością stawała się niewielka ilość sióstr oraz często zmieniające się przełożone. Na skutek dekretu królewskiego z dnia 4 czerwca 1821 roku, na mocy którego rozwiązano zgromadzenie benedyktynek chełmińskich, nakazano im przeniesienie do Bysławka. Stało się to 8 maja 1822 roku. W 1836 roku przyszło siostrze przeoryszy Katarzynie Rybińskiej przeżywać kasatę zakonu. W schyłkowym okresie pobytu benedyktynek w Bysławku budynki klasztorne znajdowały się w złym stanie technicznym. Policja tucholska nakazywała siostrom przeprowadzenie remontu. Zaniechano także odprawiania nabożeństw w kościele przyklasztornym. Brak dozoru powodował, że zaczęli się pojawiać złodzieje oraz „siła nieproszonych gości”, którzy samowolnie zamieszkiwali klasztorne cele.

Sytuacja powoli zaczęła się zmieniać, gdy rząd pruski przekazał klasztor Siostrom Miłosierdzia. Przejęła go w 1852 roku siostra Meszyńska. W 1857 roku Siostry Miłosierdzia wydzierżawiły zabudowania klasztorne Franciszkanom – Reformatom. Podczas pobytu
w Bysławku Reformaci znacznie przyczynili się do odbudowania życia religijnego. Dokończyli remont klasztoru, którego uwieńczeniem stało się wzniesienie neogotyckiej wieży na budynku kościoła. Na skutek decyzji władz pruskich Franciszkanie – Reformaci zostali zmuszeni do opuszczenia klasztoru do dnia 1 października 1875 roku. 22 kwietnia 1876 roku zniesiono zarząd państwowy nad majątkiem klasztornym, i na wniosek Sióstr Miłosierdzia z Chełmna, ponownie go im przywrócono. Przez cztery kolejne lata klasztor stał pusty. Życie religijne traciło ukształtowany przez franciszkanów wyraz. Nie odbywały się pielgrzymki. Zakazano odprawiania w kościele jakichkolwiek nabożeństw, a nawet dzwonienia na południową modlitwę „Anioł Pański”. Z takim stanem rzeczy nie mogli pogodzić się mieszkańcy i 2 stycznia 1879 roku delegacja z Bysławka, Płazowa i Minikowa wystosowała petycję do władz pruskich z prośbą o przywrócenie nabożeństw w kościele przyklasztornym. Motywy były trzy: odległość do kościoła parafialnego w Bysławiu, jego niewielkimi rozmiarami i złym stanem technicznym. Odpowiedź na petycję przyszła pod koniec kwietnia 1879 roku. Odrzucono w niej przedstawione powyżej argumenty uznając, że „otwarcie poklasztornego kościoła w Bysławku nie jest koniecznie potrzebne”. Na początku lat 90. XIX wieku zaczynało się odradzać dawne znaczenie klasztoru a także kościoła
w Bysławku, jako miejsca kultu religijnego, a przede wszystkim maryjnego – Matki Boskiej Pocieszenia.

Od 1927 roku przełożoną w Bysławku była siostra Wallich. W 1930 roku przeprowadziła gruntowny remont zapadniętego dachu oraz wieży. W 1932 roku siostra Anna Staśkiewicz odnowiła zabytkowe wnętrze kościoła.

16 listopada 1939 roku był zapewne ostatnim dniem pobytu sióstr w klasztorze. Władze okupacyjne przejęły klasztor i nakazały jego opuszczenie. Kościół przyklasztorny został zamknięty już we wrześniu. Początkowo opuszczony klasztor zajęło wojsko. W połowie lipca 1940 roku zaczęto w nim urządzać dom starców. Do opieki nie dopuszczono jednak sióstr zakonnych. W latach 1945-1955 przełożoną była siostra Józefina Bitlewska, która uporządkowała i wyposażyła klasztor, a w 1946 roku doprowadziła do remontu dachu. Siostra Ludwika Burzyńska (1955-1961) kontynuowała remonty zapoczątkowane przez siostrę Bitlewską. W latach 1962-1964 realizowano bieżące remonty, w trakcie których doszło do częściowej wymiany okien w kościele klasztornym. W 1972 roku rozpoczęto prace wstępne przy fasadzie kościoła. W latach 1973-1975 pozłocono ołtarze i niektóre obrazy.
W połowie 1974 roku zakończono tynkowanie wieży i fasady budynku. W latach 2005-2013 na terenie klasztoru, jak i w kościele, prowadzono szereg inwestycji.