Słowa Ewangelii według Świętego Łukasza
Uczniowie opowiadali, co ich spotkało w drodze i jak poznali Jezusa przy łamaniu chleba.
A gdy rozmawiali o tym, On sam stanął pośród nich i rzekł do nich: «Pokój wam!»
Zatrwożonym i wylękłym zdawało się, że widzą ducha. Lecz On rzekł do nich: «Czemu jesteście zmieszani i dlaczego wątpliwości budzą się w waszych sercach? Popatrzcie na moje ręce i nogi: to Ja jestem. Dotknijcie Mnie i przekonajcie się: duch nie ma ciała ani kości, jak widzicie, że Ja mam». Przy tych słowach pokazał im swoje ręce i nogi.
Lecz gdy oni z radości jeszcze nie wierzyli i pełni byli zdumienia, rzekł do nich: «Macie tu coś do jedzenia?» Oni podali Mu kawałek pieczonej ryby. Wziął i spożył przy nich.
Potem rzekł do nich: «To właśnie znaczyły słowa, które mówiłem do was, gdy byłem jeszcze z wami: Musi się wypełnić wszystko, co napisane jest o Mnie w Prawie Mojżesza, u Proroków i w Psalmach». Wtedy oświecił ich umysły, aby rozumieli Pisma.
I rzekł do nich: «Tak jest napisane: Mesjasz będzie cierpiał i trzeciego dnia zmartwychwstanie; w imię Jego głoszone będzie nawrócenie i odpuszczenie grzechów wszystkim narodom, począwszy od Jeruzalem. Wy jesteście świadkami tego».
SYMEON NOWY TEOLOG (X/XI w.)
Bracia i ojcowie, poznanie duchowe podobne jest do domu wzniesionego pośrodku wiedzy światowej i helleńskiej, w którym znajduje się jakoby mocna i opieczętowana szkatułka, wiedza Pism natchnionych przez Boga, a w niej złożono jak skarb niewysłowione bogactwo. […] Podobnie bowiem, jak człowiek, wziąwszy książkę opieczętowaną i zamkniętą, nie może zobaczyć tego, co w niej jest napisane albo też zrozumieć tego, co w niej zapisano, jak długo książka pozostaje zapieczętowana, choćby nawet nauczył się całej mądrości świata, tak i ten, kto ma na swoich ustach całe Pismo Święte, nie będzie mógł nigdy poznać i ujrzeć w nim wiedzy mistycznej, boskiej chwały i mocy dopóty, dopóki nie przebiegnie wszystkich przykazań Boga i dopóki nie będzie miał ze sobą Pocieszyciela, który by mu otworzył nauki jak książkę, pokazał mu ich mistyczną chwałę albo też inne ukryte w niej dobra Boże, a wraz z nimi ukazał wypływające z nich życie.
GUERRIC Z IGNY (XI/XII w.)
„Wiecie, że gdy przyszedł do nich, a drzwi były zamknięte, stanął pośrodku nich, a oni się przelękli, bo myśleli, że widzą ducha. Ale gdy tchnął na nich , mówiąc: <Weźmijcie Ducha Świętego>” (Łk 24, 36n; J 20, 22-26) i gdy im zesłał z nieba wprawdzie tegoż Ducha, ale inny dar, to dary te były argumentem nie do zbicia, że żyje i że zmartwychwstał. Duch bowiem jest tym, który świadczy w sercach świętych i przez ich usta, że Chrystus jest Prawdą (J 14, 6), prawdziwym Zmartwychwstaniem i Życiem. Przeto i Apostołowie, którzy uprzednio zwątpili, nawet ujrzawszy Go żywym w ciele, skoro tylko zakosztowali ducha ożywczego, dawali z wielką mocą świadectwo zmartwychwstania (Dz 4, 33).
Po tym możesz pewnie poznać, że duch twój w pełni odżył z Chrystusem, jeśli powie: „Wystarczy mi, że Jezus żyje”. […] A jeśli On żyje, to żyję i ja, bo od Niego zależy dusza moja; co więcej On sam jest moim życiem. On jest tym, czego mi potrzeba. Czego mi może brakować, jeśli Jezus żyje? Może mi brakować wszystkiego, cóż to jednak znaczy, jeśli tylko Jezus żyje? A jeśliby Mu się nawet spodobało, to niech odejdzie ode mnie, wystarczy mi, że żyje sam dla siebie. Gdy bowiem miłość tak owładnie zmysły człowieka, że zaniechawszy siebie i zapomniawszy o sobie, odczuwa tylko Jezusa Chrystusa i to, co do Niego należy, wtedy – jak sądzę – jest w nim doskonała miłość. Temu, kto żywi takie uczucia, nie ciąży nawet nędza, nie odczuwa zniewag, śmieje się z obelg, pogardza szkodami, a śmierć poczytuje sobie za zysk; lub raczej sądzi, że nie umrze, bo wie, że przechodzi od śmierci do życia, i mówi z ufnością: „Pójdę i ujrzę Go, nim umrę” (Flp 1, 21).
Teksty za: M. Starowieyski, „Karmię was tym, czym sam żyję”. Ojcowie Kościoła komentują niedzielne czytania biblijne. Rok B, „Ojcowie Żywi” 21, Kraków 2014, s.159-160.162.
Magdalena Jóźwiak
