Jezus w szabat nadal jest w Jerozolimie. Kiedy razem z uczniami idzie przez miasto, spostrzega mężczyznę, który od urodzenia jest niewidomy. Uczniowie pytają Jezusa: „Rabbi, kto zgrzeszył, on czy jego rodzice, że się urodził niewidomy?”.

Uczniowie wiedzą, że człowiek nie ma niewidzialnej duszy, która istniałaby przed jego narodzinami, ale być może zastanawiają się, czy można zgrzeszyć już w łonie matki. Jezus odpowiada: „Ani on nie zgrzeszył, ani jego rodzice. Stało się tak, żeby na jego przykładzie ludzie mogli zobaczyć dzieła Boże”. Ani ten człowiek, ani jego rodzice nie popełnili jakiegoś szczególnego błędu lub grzechu, który spowodowałby jego ślepotę. Wskutek grzechu pierwszego człowieka, Adama, wszyscy ludzie rodzą się niedoskonali i podlegają różnym ułomnościom, takim jak ślepota. Ale spotkanie niewidomego mężczyzny daje Jezusowi możliwość pokazania dzieł Bożych — tak jak wcześniej, gdy leczył ludzi z ich dolegliwości.