Wtorek w oktawie Wielkanocy – rozważania do dzisiejszej Ewangelii  J 20, 11-18.

Maria Magdalena stała przed grobem płacząc. A kiedy tak płakała, nachyliła się do grobu i ujrzała dwóch aniołów w bieli siedzących, jednego przy głowie, a drugiego przy nogach, w miejscu, gdzie leżało ciało Jezusa. I rzekli do niej: «Niewiasto, czemu płaczesz?» Odpowiedziała im: «Zabrano Pana mego i nie wiem, gdzie Go położono ». Gdy to powiedziała, odwróciła się i ujrzała stojącego Jezusa, ale nie wiedziała, że to Jezus. Rzekł do niej Jezus: «Niewiasto, czemu płaczesz? Kogo szukasz?» Ona zaś sądząc, że to jest ogrodnik, powiedziała do Niego: «Panie, jeśli ty Go przeniosłeś, powiedz mi, gdzie Go położyłeś, a ja Go wezmę». Jezus rzekł do niej: «Mario!» A ona obróciwszy się powiedziała do Niego po hebrajsku: «Rabbuni», to znaczy: Nauczycielu. Rzekł do niej Jezus: «Nie zatrzymuj Mnie, jeszcze bowiem nie wstąpiłem do Ojca. Natomiast udaj się do moich braci i powiedz im: Wstępuję do Ojca mego i Ojca waszego oraz do Boga mego i Boga waszego». Poszła Maria Magdalena oznajmiając uczniom: «Widziałam Pana i to mi powiedział».

Czy można w życiu zgubić Boga? To pytanie rodzi się w moim sercu podczas rozważania dzisiejszego fragmentu Ewangelii. Okres zmartwychwstania Pańskiego skupia nas przy grobie Jezusa, który jest pusty. Uczniowie, kobiety, które towarzyszyły apostolskiej posłudze głoszenia Słowa Bożego, są w zakłopotaniu, bo to, co się wydarzyło w niedzielny poranek, przewróciło do góry nogami ich postrzeganie świata, myślenie, wiarę. Wszyscy słuchali Słów Mesjasza, słyszeli, że powstanie z martwych, ale nikt nie spodziewał się, że to wszystko będzie działo się na ich oczach. Człowiek wierzący to taki, który ufa i żyje Słowem Bożym w każdej chwili. To również człowiek, który szuka Jezusa w każdej chwili swojego życia. Gubiąc Jezusa, człowiek gubi siebie. Spotykając Jezusa, odnajduje siebie. Zmartwychwstały Panie, pozwól mi doświadczyć chwały nowego życia.

K.S.

Źródło:
https://www.niedziela.pl/artykul/100098